Berini Bromfietsen
donderdag
11 mei 2023
Berini "Eitje" en andere
Berini M13 "eitje" met Amal carburateur ▲
Wereldberoemd (in
Nederland): (foto: Hans de Waal)
Berini (Motorenfabriek
Pluvier NV, Rotterdam)
is een historisch Nederlands bromfietsmerk, ook bekend vanwege de clip-on motortjes.
Het bedrijf werd opgericht
in december 1949 te
Den Haag.
Het idee was afkomstig van
de Solex bromfiets, maar de oprichters wilden dat
hun model op elke stevige fiets zou passen.
De naam was afgeleid van de
voornamen van de oprichters BErnard
Neumann, RInus Bruynzeel en NIco Groenendijk.
Omdat de bedrijfsnaam
Italiaans klonk, wekte het bedrijf in het begin de indruk een Italiaans product
te leveren, omdat dat beter zou verkopen.
Berini M13 op Gazelle fiets
met Encarwi carburateur ▲
De eerste Berini M13 had
een 25,7cc clip-onmotor die vanwege het eivormige tankje dat er op zat ook wel
"het Berini-eitje" genoemd werd.
De motor werd gebouwd op
basis van uit Duitsland meegesmokkelde tekeningen van een bromfiets waarbij de
motor in het achterwiel zat.
Dit was niet praktisch en
men besloot de motor boven het voorwiel te zetten.
Twee aan elkaar gesoldeerde
DKW-koplampen vormden
de tank die daardoor zijn eivorm kreeg.
Een van de bijzonderheden
van de Berini, was het gebruik van een roterende inlaatschijf, waardoor de
2-takt motor ook erg zuinig was.
De gebruikte carburateurs
waren van de merken Zenith, Amal en Encarwi.
De ontsteking was eerst van
Wico, later van Bosch.
Carburatorenfabriek Encarwi
b.v. was van 1972 tot 1974 gevestigd aan de
Steenovenweg 68 in Deurne.
Volgens de inschrijving bij
de Kamer van Koophandel was de officiële naam van dit bedrijf Eerste Nederlandse Carburateurfabriek
Winterswijk Encarwi.
Het bedrijf maakte in 1974
deel uit van het Zwitserse concern Maiana Holding.
M13 met koplamp in tank ▲,
maar dat bleek te kostbaar!
Toen in oktober 1974 bekend
werd dat het bedrijf aan het einde van dat jaar de poorten definitief zou
sluiten, werkten er ruim zeventig man.
Toch ging de
"achterwielmotor" niet verloren.
Dit zou later de Cyclemaster
worden.
Cyclemaster
Herenfiets-brommer ▲
Door het succes van deze
eerste Berini ging de firma Pluvier ook een 32- en een 48cc-versie maken.
In 1950 verhuisde het
bedrijf naar Rotterdam.
In die tijd maakte men met
80 werknemers ongeveer 180 Berini's per dag.
In 1955 verscheen de eerste
Berini-bromfiets M19, waarbij het frame als brandstoftank diende.
Berini M19 met
Rolaandrijving en voorvering ▲
De bromfiets werd later als
M21 (één versnelling) of als M22 (twee versnellingen) geleverd.
Berini M21 met kleine tank
en nog geen achtervering ▲
Berini M21 met grote tank
en achtervering ▲
De M22 had een deels holle
krukas, waarin door een Trekspie, kogels naar buiten werden gedrukt, waardoor een
van de twee sets tandwielen werden aangedreven.
Dit systeem is vaker
toegepast, maar omdat in een snel draaiende krukas toe te passen lijkt
technisch minder verstandig.
Berini M21 PTT met grote
tank en gelaste bagagedrager ▲
De PTT
gebruikte een afwijkende versie van de Berini M21; dit model was verlengd en er zat een vast gelaste bagagedrager op voor de
zware posttassen.
Berini M25 Berinette ▲
Berini M31 Toer 1959 ▲
Door onenigheid tussen
Hart, Nibbrig en Greeve en Pluvier (de toenmalige aandeelhouders) kwamen de
Berini-bromfietsen in 1956 ook onder de naam Pluvier op de markt.
Eind 1958 presenteerde men
de Speedomatic, een systeem dat vanaf 4000 toeren een beweegbaar klepje
op de Inlaatschijf steeds verder sloot zodat de bromfiets de ingestelde
snelheid van 38 km/uur niet kon overschrijden.
De vraag naar
Berinibrommers was zo groot dat de directie op zoek ging naar een extra
vestigingsplaats.
In 1960 besloot men een
fabriek te bouwen in Emmen.
Maar vanaf de opening in
1961 waren er organisatorische problemen, zowel in de fabriek zelf als bij de
bevoorrading ervan vanuit Rotterdam.
Twee jaar bestond de
Emmense bromfietsfabriek, in februari 1963 ging ze alweer dicht.
Alles bij elkaar kostte dit
avontuur zeven miljoen gulden.
In 1964 viel uiteindelijk het
doek voor Berini als bromfietsfabrikant.
De Pluvierfabriek ging
failliet.
Naast de interne logistieke
problemen was ook de komst van vele andere bromfietsmerken er de oorzaak van
dat de fabriek moest sluiten.
De inboedel werd gekocht
door de Anker Kolen
Maatschappij.
Deze maakte de motoren en Gazelle
maakte de frames.
Zo werd onder meer de
Berini M48 nog vele jaren geproduceerd.
Berini M48 ▲
Vanaf de jaren zeventig
werden de Berinibromfietsen voorzien van zowel Anker als Suzuki motoren.
De Berinimodellen werden
ook gemaakt voor Union, Sparta, Locomotief (met een grotere tank) en Simplex.
In 1981 werd het merk
verkocht naar Zuid-Korea.
Daar produceerde men ruim
15 jaar lang Berini-bromfietsen voor de lokale markt.
Hierover is verder weinig
bekend.
Rond het jaar 1999 kwam de merknaam
Berini per toeval weer in Nederlandse handen en sindsdien rolt er vanuit een
fabriek in China een gehele nieuwe generatie "Berini-scooters" van de
band, voorzien van Chinese 50cc-motoren die zijn gebaseerd op de Honda GY6 viertaktmotor.
Klinkende modelnamen als
'Bella Milano' en 'Dolce Vita' (modellen 2009) moeten de suggestie van een band
met Italiaans design, waarmee men het merk ooit begonnen was, levend houden.
Daarnaast biedt de
importeur de retroscooters 'Eagle Wings' en 'Classic' aan.
Bron:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Berini_(merk)
donderdag 11 mei 2023